Bitmedi yollar ve hiç gelmedin sen. Farkında değildin üstelik her gün biraz daha biten biraz daha tükenen benim zamanın içinde.
Bilmiyordun, gözlerine sürgünün, sensizliğe esaretin, gülüşüne hasretin, yokluğuna direnmenin diğer adıydı yaşamak.
Yaşamak, varlığında kalmak oldu. Viraneye dönüştü her şey gidişinde. Nefes alamamak, nefesinde kalmak oldu hayat.
Sana hasret olmakta hep seni aramakta kaldı zaman. Yaşamak, seni bulmanın umudu, sana koşmanın sevinci oldu içimde.
Yokluğun bir hiçe dönüştürdü varlığımı. Yalnız ve kimsesizleştim kalabalıklarda. Tek başına, sensiz, herkessiz.
Farkındaydım, avutuyordum kendimi, avunuyordum sensizlliğinde başkalarında. Sahte sevdalaraydı yolculuklarım. Yalan bedenlerde buluşuyor zorlama sevinçlerde arındırıyordum ruhumu.
Acımasız gecelerin hüzünlü yalnızlıklarına umut başkalarının varlığında seni bulmanın çaresizliğiydi yaşadığım. Kör bir kuyunun derinliğine özlem, umutsuz yarınların sabahına bir kaçıştı benimkisi.
Yalan yok. Arayışım oldun sen. Sana oldu yolculuklarım, senin duraklarına alındı tüm biletler. Baktığım her göz, duyduğum her ses oldun sen.
Olmadı. Umudu, umudumuzu öldürdük biz. Sevinçlerimizi erteledik hiç gelmeyecek zamanlara. Sonu olmayan yollara verdik kendimizi.
Şimdi hala sensizliğe dönüyor saatler. Hala sensizliğe demleniyor zaman. Sensizliğin derin acısı, dayanılmaz ağırlığı savuruyor yüreğimi.
Bitmiyor yollar ve hiç gelmiyorsun sen. Farkında değilsin üstelik her gün biraz daha biten biraz daha tükenen benim zamanın içinde.
