Senin hayatının bana kalan kısmıydı bu yazdıklarım. Sensiz yaşamaya devam ediyorum. Sen gideceksen git sevgili ben hala seviyorum. Biri olmalı yanında insanın. Uyanınca “Günaydın” der gibi değil! Yolda, sokakta, işte, okulda her yerde insanlar birbirine “Günaydın” diyor zaten! Biri olmalı yanında insanın. Hastalanınca “Geçmiş olsun” der gibi hiç değil! Çarşıda, pazarda, sokakta, misafirlikte hasta olduğunu öğrenen herkes birbirine “Geçmiş olsun” diyor zaten! Yar gibi olmalı insanın yanında. “Canım” dediğinde “Canımın içi” diyen, beş dakika görmediğinde burnunda tüten biri olmalı.

Sevdikçe kanayan yaralar edindim. Dokundukça savrulan küldür tenim. Dönüp ardıma bakamıyorum. Sanki tüm sevdiklerim bana el sallayıp gidiyor gibi. Biri olmalı yanında insanın. Alışveriş yaparken “Sana en çok mavi yakışıyor” diyen gibi değil! Ekmeği, şekeri, unu, tuzu fazla almayalım, artınca atmak zorunda kalıyoruz diyen gibi hiç değil! İnsan kendine yakışanı az çok biliyor zaten. Göz kararı diye bir şeyde var, neyin az neyin çok alınacağını da hesap edebiliyor insan! Elinden sımsıkı tutup çarşıya birlikte çıkacağın biri olmalı. Gözü gözüne değdiğinde içini burkan, teni tenine değdiğinde yürekten sızlatan biri olmalı.    

Giden senin ömründen götürmüştür aslında. Ağlasan sızlasan ne fayda. Ne fayda elini koynuna koyup gecenin bir yarısı soğuk duvarlarda resmini arasan. Dingin bir sessizlik yeter aslında yüreğini avutmaya. Ama yüreğin seni dinlemez ne fayda. Bir olmalı yanında insanın. Gözün seğirince gözünün önünde olan, sol yanın sızlayınca sağ omzuna başını yaslayan. Biri olmalı yanında insanın. Kulağın çınlayınca sesi dudaklarında çınlayan, gözün yaşarınca gülüşü yanaklarından damlayan biri olmalı.

Şimdi senden arta kalan katmerli bir sızının bende kalan yansımasıdır hayat. Aynalar getirir seni bana sırtımı dönemem kaybolup yitersin diye aynalara. Kırık bir kalbin en kuytu yerindesin. Uzaklaşıp gitme sevgili, kimse bilmez yerini kalbimin ta dibindesin. Biri olmalı yanında insanın. Vara yoğa gülen değil. Şen olsun diye gönlün, gönlüne yalandan yol yapan gibi hiç değil. Biri olmalı yanında insanın. O ağladığında güldürmesini bilen, sen ağladığında seni güldüren. Biri olmalı yanında insanın. Nefesini her alıp verdiğinde yeniden nefes almak havaya suya karışıp için giren.

Biraz kalır her şeyden. Ansızın gelenden, terk edip gidenden. Bir tek sızısı kalır o da gitmez yürekten. Hangi acını rüzgârıyım bilmiyorum. Her yaprak düştüğünde sızlıyorum. Biri olmalı yanında insanın. Kapıdan dışarı çıkarken “Hoşcakal” gibi bakan değil. Akşam eve dönerken “Hoş geldin” der gibi hiç değil. Biri olmalı yanında insanın. Kapıdan adımını atarken yüreği sende kalan, akşam eve dönerken gözleriyle seni okşayan. Biri olmalı yanında insanın. Gülüşünü kalbinin tam orta yerine mıhlayan.