Körfez Pisti'nde 2008 yılında antrenman sırasında, daha önce Sinan Sofuoğlu'nun da yaşamını yitirdiği pistin aynı bölgesinde motosikletinden düşerek kaza geçiren ve bitkisel hayata giren 40 yaşındaki Aydın Erkan'ın kız kardeşi Aylin Erkan, Türkiye Motosiklet Federasyonuna karşı açtığı davayı kazandı.
2 çocuk babası Aydın Erkan 9 yıldır bitkisel hayatta..
Aylin Erkan gelişmeyi twitter hesabından şöyle anlattı:
Abim, 2008 yılında körfez pistinde yapılan motosiklet yarışlarında yaptığı kaza sonucu beyin kanaması geçirdi.
Uzun süre komada kaldı ve halen de bu sebeple bitkisel hayatta. 9 yıldır yani. Bitkisel hayatta.
Düştüğü yer taş toprak. Kaza bu:
Aydin Erkan Korfez pisti kaza από MotoCamia
Yıllardır bu videoyu izleyip izleyip helak oluyorum. Çıkmayacaktı o yarışa, öyle demişti, pistin bok gibi olduğunu söylüyordu.
Ama motorcular bilir, bu işin tüm tehlikesine rağmen garip bir bağımlılığı var. Son anda öğrendim, gitme dedim, bu son dedi.
Abimden 3 ay önce pistin aynı yerinde Sinan Sofuoğlu kaza yapmıştı. Çamurun içinden çıkardılar Sinan abiyi. Hastaneye yetişemeden öldü.
Pist çok sorunluydu, asfaltta yamalar vardı, yarışçı düştüğünde güvenle durmasını sağlayacak kum havuzları lastik bariyerler vs yoktu.
Bu yüzden pist kapatılmış, federasyona yüklü miktarda para aktarılmış ve gerekli düzeltmeler yapılması istenmişti. Bilin bakalım n'oldu?
Göstermelik iki kamyon kum döktüler sağa sola. Sonra yine pisti açtılar ve yapılacak ilk yarışın sıralama turlarında düştü abim.
Sonrası bizim için can havli. Aylarca yoğun bakım ünitesinin kapısında ondan en ufak bir iyi haber alabilmek için bekledik.
Doktorlar hep ölür dediler. Ölmedi abim. İyi olmadı ama ölmedi de işte, direndi ve bize bir gün düzeleceğine dair umut vermeye devam etti.
Başta gelen gidenler oldu ama hızla herkesin ayağı kesildi. Herkes vazgeçti ondan. Bana en dokunan yeri de hep bu kısmı oldu.
Onu ne kadar özlediğimden, onun ağzından bir kez daha adımı duyabilmek için nelerden vazgeçebileceğimden filan bahsetmeyeceğim.
İşin bu kısmı anlatarak tarif edilecek şeyler değil. Yazık ki anlatınca hafifleyecek şeyler de değil.
Başından beri bunun sonuçlarının bu kadar ağır olmasının pist kusurundan kaynaklandığını biliyordum.
Motor yarışlarında düşmek her zaman ihtimal dahilindedir elbette. Ancak pistin tüm hesaplamalar yapılarak güvenli hale getirilmesi gerekir.
Abim çocukluğundan beri motor kullanan, bir sürü motorcu yetiştiren, bu spora yıllarını vermiş iyi bir yarışçıydı. Şampiyondu benim abim.
Dava açmaya yeltendikçe bir yere varamazsın deyip durdurdular beni hep. Durdum başta, dedim ki abim iyileşsin o zaten ne yapacağını bilir.
Ama zaman geçip o iyileşmeyince, iyileşmeyeceği doktor raporlarıyla belgelenince, bir yere varamayacak olsam da çocukları için açtım davayı.
Dava 7 yıl sürdü. Bu arada 29 duruşma gerçekleşti, 5 hakim değişti, emsal bir dava olmadığı için karar vermekten sürekli kaçındılar.
Bu 7 yılda defalarca abimin bitkisel hayatta olduğunu ispatlamamı istediler. Rapor aldım yenisi dediler, yine aldım daha yenisi dediler.
Her seferinde ambulansla ve dört kişinin yardımıyla sedyeye koyulabilen abimle hastanenin o kapısı senin bu kapısı benim dolaştık.
Her doktora tekrar tekrar ayrı ayrı durumu anlatmak, hasta yakınlarının sorularına maruz kalmak, abimi görünce korkup ağlayan çocuklar...
Bin tane bok püsür. Hatırlamak istemediğim bir sürü şey. Her haliyle çok çok zor günler.
Dün Türkiye Motosiklet Federasyonuna karşı açtığım davanın karar duruşması vardı. Ve sonuç: Kazandık.
Kazandık. Yani abimin pist hatası yüzünden bu hale geldiği hukuksal olarak kabul edildi. Sevinmem gerekir belki ama taş gibi oldum.
Yani onların yüzünden abim bu hale geldi. Kazandık dediklerinde abimin birden eski günlere dönmesini bekliyordum herhalde.
Çünkü adalet ancak böyle sağlanabilir. Bana abimi geri verirlerse.
Yine de en azından onun hakkını aradığım, çocuklarının geleceği için bir şey yaptığım için acılı bir mutluluk duyuyorum.
Dün gece elini tutup kulağına tüm bu olanları fısıldadım. Belki biraz iyi hissetmiştir, belki içinden bir oh demiştir.
Kazandık şampiyon.
